Zoya

Karların yumuşak nemi yanaklarına minik ıslak öpücükler kondurur, atların çıngırakları kulaklarında müzik gibi çalarken, kirpikleri buz tutar ve üç atlı kızak buzlu zeminde kayarken, Zoya gözlerini tekrar kapadı. Bunlar çocukluğundan beri sevdiği seslerdi. On yedi yaşında kendisini büyümüş hissediyordu, aslında hemen hemen bir kadın olmuştu ama yine de, Fyodor, parlayan siyah atları kırbaçlayıp... daha hızlı... daha hızlı... karlar üzerinde koştururken, hâlâ küçük bir kız olduğunu düşünüyordu. Gözlerini tekrar açtığında Tsarskoye Selo'nun hemen dışındaki köyü görebildi.